Ασφαλιστική συνείδηση, Κράτος, Επιχειρηματίες και Καταναλωτές

Είναι γνωστή η πρόσφατη ιστορία με τους πλοιοκτήτες των φέρι μποτ που εκτελούσαν τα δρομολόγια στις γραμμές Πέραμα-Παλούκια Σαλαμίνας και Φανερωμένη Σαλαμίνας–Πέραμα Μεγαρίδος, οι οποίοι δεν προσκόμισαν τις βεβαιώσεις υποχρεωτικής ασφαλιστικής κάλυψης για την αστική τους ευθύνη προς τρίτους, όπως ορίζει σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνουν τα πλοία δεμένα στο λιμάνι, γιατί το Υπουργείο Ναυτιλίας, μετά από τρεις παρατάσεις που είχε δώσει, δεν έδωσε και νέα παράταση για την προσκόμιση των βεβαιώσεων ασφάλισης.

Η κάθε πλευρά υποστηρίζει τις απόψεις της, το Υπουργείο ζητά τα ασφαλιστήρια συμβόλαια, οι πλοιοκτήτες έχουν προσφύγει στην δικαιοσύνη για να αποδείξουν ότι δεν τους αφορά η σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι κάτοικοι διαμαρτύρονται για τον «αποκλεισμό» στο νησί και την ταλαιπωρία που υφίστανται.

Δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, είναι όμως μια καλή ευκαιρία να αναδείξουμε και πάλι την έλλειψη ασφαλιστικής παιδείας στην ελληνική κοινωνία και ιδίως σε πολλούς επιχειρηματικούς κύκλους και στο ίδιο το κράτος.

Για κάθε επιχειρηματία η ασφαλιστική του κάλυψη θα έπρεπε να ήταν η πρώτη του ενέργεια μετά την ίδρυση της επιχείρησής του. Είναι αδιανόητο να λειτουργεί επιχείρηση και πολύ περισσότερο στον τομέα των μεταφορών και να μην είναι ασφαλισμένη για την αστική της ευθύνη προς τρίτους. Τι σημαίνει εμπίπτει ή δεν εμπίπτει στην σχετική οδηγία;

Την ασφάλιση την αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματίες ως «νομική υποχρέωση» ή ως αναγκαία στοιχειώδη προϋπόθεση προστασίας της επιχείρησής τους και ως δυνατότητα εξασφάλισης της συνέχισης της λειτουργίας της, μετά από ένα τυχαίο συμβάν;

Αντίστοιχα, είναι αδιανόητο να επιτρέπει το κράτος σε οποιαδήποτε επιχείρηση να λειτουργεί χωρίς την ύπαρξη της σχετικής ασφαλιστικής κάλυψης. Τι σημαίνει παράταση και ξανά παράταση; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για τυχόν ατύχημα;

Και οι καταναλωτές, το καταναλωτικό κίνημα στο σύνολό του, αντί να διαμαρτύρεται για την ταλαιπωρία στην οποία υπόκειται, θα έπρεπε, σε ανύποπτο χρόνο, να έχει απαιτήσει την ασφαλιστική κάλυψη όλων των επιχειρήσεων με συμβόλαια αστικής ευθύνης προς τρίτους, θα έπρεπε δηλαδή να έχει κατοχυρώσει την αποζημίωσή του σε περιπτώσεις ατυχημάτων.

Δυστυχώς όμως, πολλοί επιχειρηματίες είναι συνηθισμένοι στην κοντόφθαλμη λογική «δεν θα συμβεί σε μένα, τα ασφάλιστρα είναι άχρηστα έξοδα», το κράτος (που στερείται το ίδιο ασφαλιστικής συνείδησης) ψάχνει κάθε φορά να δει αν προβλέπεται η ασφάλιση σε κάποια ευρωπαϊκή οδηγία και οι καταναλωτές εξεγείρονται μόνο μετά από κάποιο ατύχημα, κάποια καταστροφή και απαιτούν από το κράτος την αποζημίωσή τους!

Μήπως είναι ώρα και πάλι να αναληφθεί μια σοβαρή προσπάθεια από όλους τους φορείς, εταιρείες και διαμεσολαβούντες, αφενός να πειστεί το κράτος για τον ρόλο της ασφαλιστικής αγοράς σε μια εθνική οικονομία και αφετέρου να ενημερωθεί η κοινωνία για το αγαθό της ασφάλισης;

Μια πρωτοβουλία, όχι ως ευκαιριακό πυροτέχνημα, αλλά ως μεθοδευμένη πολύχρονη προσπάθεια, που θα αρχίζει από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και θα καταλήγει στην μη ύπαρξη οποιασδήποτε ανασφάλιστης δραστηριότητας; Δύσκολο, όταν και το άκουσμα μόνο μιας είδησης π.χ. για την υποχρεωτική ασφάλιση των κατοικιών έναντι σεισμού και λοιπών φυσικών καταστροφών, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης περί «νέων χαρατσιών» κλπ.

Είναι απαραίτητο όμως να ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια, γιατί όταν όλοι καταλάβουν τι σημαίνει «ασφάλιση» και πως ωφελείται η κοινωνία, η οικονομία και το κάθε νοικοκυριό, τότε «δεν θα δένουν τα πλοία στα λιμάνια».