Από απέραντο φρενοκομείο σε απέραντο γηροκομείο ή αλλιώς All inclusive long-term care

της Μαρίνας Δρακάτου

Με τις πρόσφατες δηλώσεις Σταθάκη να αποκλείουν (προς το “αιώνιο” παρόν τουλάχιστον) τον συμπληρωματικό ρόλο της ιδιωτικής ασφάλισης στην κοινωνική και με μία τουριστική οικονομία που την τελευταία δεκαετία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στη λογική και πρακτική του all inclusive, ο ασφαλιστικός κλάδος θα πρέπει να αποφασίσει κινήσεις πραγματικά καινοτόμες, αν θέλει να ξεπεράσει τις αντιξοότητες της μοναδικής και οδυνηρής βεβαιότητας που έχουμε ως πολίτες: η υφεσιακή οικονομία δεν είναι προσωρινή.

Λαμβάνοντας δε υπόψη και μία ακόμη τραγική για την ιδιωτική ασφάλιση παράμετρο, αυτήν της μετανάστευσης ήδη 200.000 νέων μας, της “γενιάς G” (δανείζομαι τον όρο «Generation G: young, talented Greeks» από άρθρο της αγγλικής εφημερίδας Guardian) και σε συνδυασμό με το έντονο δημογραφικό πρόβλημα, οδηγήθηκα σε μία και μοναδική αναρώτηση: θα υπάρχουν άραγε σε πέντε χρόνια υποψήφιοι πελάτες για τις ασφαλιστικές;

Θα μου πείτε τώρα ευλόγως, τι σχέση έχει με όλα αυτά το all inclusive;

H σκέψη που έκανα είναι απλή.

Zούμε σε μία χώρα καταπληκτική, σε μία χώρα όπου το κλίμα είναι θαυμάσιο και η θάλασσα απέχει μόλις δυόμιση με τρεις ώρες οδικώς ακόμη κι από το πιο ορεινό σημείο. Οι εξαιρετικές κλιματολογικές συνθήκες σε συνδυασμό με την περίφημη μεσογειακή διατροφή μάς δίνουν έναν από τους μεγαλύτερους μέσους όρους ζωής παγκοσμίως. Οι γιατροί μας, μη βρίσκοντας δουλειά εδώ, γίνονται ανάρπαστοι στη Γερμανία και στην Αγγλία.

Και τέλος, οι πολλές και εξαιρετικές ξενοδοχειακές μονάδες τόσο στην Αττική, όσο και στα νησιά μας, προκειμένου να επιβιώσουν, έχουν στραφεί σχεδόν αποκλειστικά στο all inclusive και βεβαίως σε λειτουργία εποχιακή, που στην καλύτερη των περιπτώσεων (Κρήτη και Ρόδο) δεν ξεπερνάει τους 7 μήνες.

Εάν στη συνταγή προσθέσετε και τα ασφαλιστικά προγράμματα long term care που διατίθενται σε όλες τις χώρες της Δύσης (εκτός από τη δική μας), έχετε στο πιάτο το καλύτερο ίσως προϊόν που έχει παράξει ποτέ αυτή η χώρα:

All inclusive long term care.

Προϊόντα ασφάλισης “μακροχρόνιας φροντίδας”, με παροχές είτε σε χρήμα είτε σε είδος, σε συνδυασμό με τη δημιουργία οίκων ευγηρίας για τους συνταξιούχους όλης της Ευρώπης και όχι μόνον.

Οι πιο πλούσιοι ηλικιωμένοι στην Αττική (φανταστείτε λίγο το μέγεθος της ανάπτυξης που μπορεί να επιφέρει μία τέτοια εξέλιξη στην υποβαθμισμένη, αλλά μαγική περιοχή του Λαυρίου), οι υπόλοιποι στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Κω, οι πιο μποέμ στη Μυτιλήνη ή στη Χίο. Και δεν έχω καν βάλει στην εικόνα τα Καμμένα Βούρλα, την Αιδηψό ή τα Λουτρά Καϊάφα…

Σκεφτείτε τις θέσεις εργασίας, τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, τους εργοθεραπευτές, τους φυσικοθεραπευτές, τους οδηγούς, το βοηθητικό προσωπικό…

Σκεφτείτε τα έσοδα σε ετήσια, μόνιμη και αδιάλειπτη βάση. Σκεφτείτε τη ζήτηση ενός τέτοιου ασφαλιστικού προγράμματος από τους ανθρώπους που σήμερα δε γνωρίζουν όχι μόνο το ύψος της σύνταξης που θα πάρουν, αλλά ούτε και το πότε θα πάρουν σύνταξη…

Σκεφτείτε το λίγο… Σκεφτείτε το out of the box. Είναι πολλές οι ευκαιρίες που έχουμε χάσει και ως χώρα και ως αγορά. Είναι πολλά τα χρόνια που μάταια προσπαθούμε να πείσουμε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς για το αναπόφευκτο της συμπληρωματικότητας. Και είναι πραγματικά λίγα αυτά που μπορούμε να πετύχουμε ως κλάδος, αν συνεχίσουμε την προσπάθεια αύξησης των μεριδίων αγοράς κατατρώγοντας τις σάρκες μας, υιοθετώντας «τακτικές» που είτε ευτελίζουν τα ασφάλιστρα είτε υπερβάλλουν με τις προμήθειες είτε ανακυκλώνουν τα χαρτοφυλάκια…

«Τι έχουν οι Ελβετοί, που δεν μπορούμε εμείς…», μονολόγησε με απογοήτευση ο αείμνηστος Αλέκος Ταμπουράς, στη διάρκεια ενός ταξιδιού που είχαμε κάνει μαζί στην Ελβετία και μάλιστα σ’ έναν προορισμό όπως αυτοί που σας περιέγραψα.

Στη μετά Μνημόνιον εποχή, η ευκαιρία να γίνουμε Ελβετία μάλλον έχει χαθεί οριστικά.

Τουλάχιστον ας αδράξουμε την ευκαιρία να γίνουμε Μαϊάμι…

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.